لب ها هـلاک آب، دلها ز غُـصه آب            غـم آمده به دل، رفته ز خـیـمه تاب

کـرب وبلا پُر از، فـریـاد بی جـواب            حـتـی به کـربـلا، دیـده نشد سـراب

ذکر هـمه شده، لای لای عـلی بخواب

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

بـاید عـلـم گـرفت، راه حـرم گـرفت            راه زیــارتِ ســاقــیِّ غــم گــرفـت

هرگـز نمی شود، پیـمانـه کم گـرفت            شد بسته آب وای، از غم دلم گرفت

محبوب فاطمه ست، هرکس که دم گرفت:

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

امشب شب غم است، هنگام ماتم است            دست نیاز من، در دست پرچم است

ای روضه خوان بخوان، یک شب مراکم است            این شعر مختصر، صدها غزل غم است

هاجر چه سوزناک، مشغول این دم است:

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

میدان پُر از غـبار، دلها پُر از شرار            از ابـر رحـمـتـت ای آسـمـان بـبـار

شش ماهه از نفـس، افـتاده بی قـرار            شرمنده می شوم، زین حرف ناگوار

دسـتـش جـدا شـده سـقّـای تـک سـوار

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

هنگـامه شد به پا، در بین خـیـمه ها            آیــد خــدای مـن، فــریــادِ ای خــدا

مـادر به گـریه گـفت، مـاه دلـم بـیـا            با من عزیـزکم، قهـری؟ بگـو چرا؟

شـیـریـن زبـان مـن، افـتـادی از نــوا

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

سرگشته خواهرت، خشکیده حنجرت            افتاده از عطش، رو به عقب سرت

دیگـر نـمانـده آه، نـایـی به پیـکـرت            کم کم ترک خُورَد، لب های پرپرت

کـم دست و پا بـزن، بیـچـاره مـادرت

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب

آخر به مـادرت، حـرفی بزن عـلـی            افـتـادی از نـوا، مـرغ چـمـن عـلـی

سرباز من به تن، کردی کـفن عـلی            در پیش دیـده ام، پـرپـر نـزن عـلـی

لالـه شـدی چــرا؟ ای یـاسـمـن عـلـی

وای از دل ربـاب، وای از دل ربـاب